zapowiedź tego co ma nastąpić

Słowa i wyrażenia podobne do słowa zapowiedź. Lista słów i wyrażeń podobna do słowa zapowiedź: zapowiedź kary, zapowiedź zemsty, zapowiedź złego. Słownik synonimów słowa zapowiedź. W niniejszym słowniku synonimów języka polskiego dla słowa zapowiedź znajdują się łącznie 142 synonimy. Synonimy te podzielone zostały na 390 views, 13 likes, 2 loves, 1 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Grupa Kontakt: Mały skrót z wczoraj i zapowiedź tego co za tydzień! ️ Zapraszamy! #grupakontakt #wspólnota Dzień dobry Dziś mamy dla Was małą zapowiedź tego co dla Was przygotowujemy 來 Kto zgadnie o co chodzi? 樂 Miłego dnia! Zapraszamy do punktu, Wesoła 0 views, 13 likes, 0 loves, 1 comments, 2 shares, Facebook Watch Videos from Akademia Przyszłości Lubuskie: Dziś mamy dla Was niespodziankę:) Jest to krótka zapowiedź tego, co czeka na Was w 262 views, 5 likes, 0 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Cosmeo Zambrów: Mała zapowiedź tego co zobaczycie już dziś w POLSAT NEWS. Branża Beauty, Gabinet Cosmeo oraz nonton film me before you sub indonesia. Polish Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese English Synonyms Arabic German English Spanish French Hebrew Italian Japanese Dutch Polish Portuguese Romanian Russian Swedish Turkish Ukrainian Chinese Ukrainian These examples may contain rude words based on your search. These examples may contain colloquial words based on your search. which is expected which is to take place what's to come what is to happen what is to come what was coming Wojewódzki konserwator przyrody w Olsztynie, Maria Mellin, podkreśliła, że po zakończeniu waloryzacji, co ma nastąpić w październiku, przyrodnicy "będą musieli uzgodnić z leśnikami jakieś stanowisko". Voivodship Nature Conservator in Olsztyn, Maria Mellin, stressed that after the evaluation is completed, which is expected in October, naturalists "will have to agree on a position with the foresters". Rada formalnie przyjmie wspomnianą decyzję, jak tylko opinię w jej sprawie wyda Parlament Europejski, co ma nastąpić we wrześniu. The Council will formally adopt the decision once the European Parliament gives its opinion, which is expected in September. Teraz, gdy przygotowujemy się do ponowienia tych ślubów, co ma nastąpić 3 maja br., możemy przypomnieć ich zapisy. Now when we are getting ready for making these Vows again, which is to take place on 3 May this year, we can remind them. Trudno oczekiwać spełnienia punktu o przejęciu kontroli nad granicą ukraińsko-rosyjską przez siły zbrojne Ukrainy, co ma nastąpić do końca 2015 roku. It is hard to expect the fulfillment of the entry on the armed forces of Ukraine taking control of the Ukrainian-Russian border, which is to take place by the end of 2015. Boję się tego, co ma nastąpić. Nie obawiajcie się, moje matki, to tylko próba do tego co ma nastąpić. Naught to fear, my mothers, it is merely a rehearsal of what's to come. Guardian Glass kontynuuje plany budowy pilotażowego zakładu w Europie w celu wprowadzenia tego produktu na rynek, co ma nastąpić pod koniec 2019 roku. Guardian Glass is proceeding with plans to construct a pilot facility in Europe to launch the product, which is expected late in 2019. W dniu 14 lipca 2016 Strony podpisały aneks do w/w Umowy- określający iż wejście w życie Umowy jest uwarunkowane spełnieniem się łącznie dwóch warunków co ma nastąpić najpóźniej do dnia 31 sierpnia 2016 roku. On 14 July 2016, the Parties signed an Annex to the above-mentioned Contract specifying that the entry into force of the Contract is subject to the joint fulfilment of two following conditions which is expected by no later than 31 August 2016. Warunkiem rozpoczęcia II fazy robót jest złożenie przez inwestora, firmę Capital Park Gdańsk polecenia rozpoczęcia fazy II projektu, co ma nastąpić do końca września 2016 r. The start of phase II of the work is subject to the submission of the investor, Capital Park Gdańsk, of the order of commencement for phase II of the project, which is expected by the end of September 2016. Po całkowitym przeniesieniu ruchu na Nową Kontenerową, co ma nastąpić w połowie stycznia 2019, rozpocznie się rozbiórka istniejącej ulicy Kontenerowej, która znajduje się w samym środku projektowanych placów składowych. After the traffic will be entirely moved to Nowa Kontenerowa, which is to take place in mid-January 2019, the demolition of the existing Kontenerowa Street, which is located in the middle of the designed storage yards, will begin. Jeśli wiesz co ma nastąpić... było wiadomo, że nie mogliśmy... kręcić na prawdziwej stacji. When you see what had to happen... it was obvious that we couldn't... shoot in a real subway. Nie powinnyśmy ujawniać tego co ma nastąpić. I nieuchronność tego, co ma nastąpić. Jakby zostali ostrzeżeni o tym, co ma nastąpić. Nie chcą jednak być obecni przy tym, co ma nastąpić. Pierwsza Inicjacja jest przedsmakiem tego, co ma nastąpić. Nie wspominając o psychicznej udręce wynikającej z wiedzy na temat tego co ma nastąpić. Not to mention the mental distress of knowing what was coming. Nie powołano komisji, co ma nastąpić na kolejnych obradach młodzieżowców we wrześniu. The commission has not been appointed. It will happen at the next youth meeting in September. Otóż nie istnieje inne wyjaśnienie dla tego zachowania szczurów, poza uznaniem że one wiedzą co ma nastąpić w najbliższej przyszłości. If we analyse this behaviour, then there is NO other explanation for it, except acknowledging that rats know what is to happen in a near future. Nikt jednak nie przygotował się na to co ma nastąpić za chwilę. No results found for this meaning. Results: 75. Exact: 75. Elapsed time: 123 ms. Documents Corporate solutions Conjugation Synonyms Grammar Check Help & about Word index: 1-300, 301-600, 601-900Expression index: 1-400, 401-800, 801-1200Phrase index: 1-400, 401-800, 801-1200 DZIEJE APOSTOLSKIE Głowne tematy teologiczne W Dziejach Apostolskich akcent spoczywa na historii kerygmatycznej. Zatem teraz należy omówić teologię tego dzieła. Zwykle czyni się to w klasycznym kluczu, sięgając do poszczególnych wielkich tematów teologicznych, takich jak eschatologia, chrystologia itd. Lepiej jednak jest spojrzeć na Dzieje Apostolskie i w ramach głównych myśli jakie powracają w tym dziele, a tematy teologiczne same się ukażą. 1. Kontynuacja historii zbawienia Od Conzelmanna zauważano, że całe dzieło Łukasza ukazuje kontynuację historii zbawienia. Jest to historia, która nieustannie jest w toku i nieustannie się rozwija zmierzając ku pełnej realizacji na końcu czasów. Łukasz ukazuje rozwój historii zbawienie począwszy od proroków, a zatem od zapowiedzi, przez realizację w osobie Jezusa Chrystusa, aż po jej dopełnienie w czasie Kościoła. Czas, który jest nie tylko dalszą realizacją, ale jest już jakby ostatecznym dopełnieniem historii zbawienia. Już bowiem w Ewangelii według św. Jana nasilona działalność Ducha Świętego jest znakiem eschatologicznym. Wyraźnie jest to powiedziane w Pierwszej mowie Piotra. Czas Kościoła jest czasem ostatecznej realizacji, gdyż Jezus w dalszym ciągu kontynuuje swoją działalność, jako Jezus Niebieski. Czyni to przez swoich uczniów. Mówił o tym również Paweł: ...Mesjasz (...) głosić będzie światło zarówno ludowi, jak i poganom (Dz 26,23). Z analizy dzieła Łukasza i całego NT można powiedzieć, że teksty mesjańskie (Ps 2 i Ps 110) nie osiągnęły jeszcze pełnej realizacji1. Z punktu widzenia teologicznego wszystko zostało poddane, nie ma nic niepoddanego. Zakładamy to. Jezus jest wywyższony po prawicy Ojca, więc jest Panem całego wszechświata. Jednak w sensie dosłownym jest inaczej. Mówi o tym Łukasz w Dz 4,25-26, nawiązując do Ps 2: ...narody się buntują (...) i władcy spiskują wraz z nimi przeciw Panu i przeciw Jego Pomazańcowi (Ps 2,1-2). Ten Psalm Mesjański, który faktycznie realizuje się w osobie Jezusa Chrystusa, dosłownie jednak nie osiąga pełnej realizacji, bowiem również dzisiaj jesteśmy świadkami jak burzą się narody (...) i władcy spiskują wraz z nimi przeciw Panu i przeciw Jego Pomazańcowi (Dz 4,25-26). Pełna realizacja będzie miała miejsce na końcu czasów, kiedy Chrystus przyjdzie powtórnie wszystko zostanie poddane pod Jego stopy i wszyscy, bez wyjątku, uznają go Panem. Zbawieni z radością, potępieni z przykrością, że nie rozpoznali Go wcześniej. Zatem czas Kościoła jest zmierzaniem ku pełnej realizacji, która nastąpi dopiero na końcu czasów. My jesteśmy świadkami tego rozwoju. Jako przykład można przytoczyć autora Listu do Hebrajczyków: Wszystko poddałeś pod jego stopy, Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił nie poddanego Jemu. Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane (Hbr 2,8). A zatem czas Kościoła to już czasy ostateczne. Łukasz w Dz 2,17 poddaje małej przeróbce proroctwo Joela: kai estai [meta tauta]2 en tais eschatais hēmerais (dodane przez Łukasza - por. Jl 3,1). A zatem w ostatecznych dniach, w ostatecznych czasach dojdzie do wylania Ducha. Wylanie Ducha już nastąpiło w dniu Pięćdziesiątnicy, a zatem czasy ostateczne już się zaczęły. Tyle, że ich realizacja trwa nieustannie aż do całkowitego wypełnienia w czasie powtórnego przyjścia Pana. Ten rozwój historii zbawienia został podzielony przez Conzelmanna na trzy okresy: Starego Przymierza, czas Jezusa (punkt zwrotny historii zbawienia) i czas Kościoła (Jezus obecny w dalszym ciągu prowadzi swoją działalność przez uczniów). Nawet jeśli Łukasz, w kompozycji swego dzieła, takiego podziału nie zamierzył, to jednak jest on faktem. Wszystko, co ma miejsce w tej historii dzieje się z woli Boga. Nic nie wymyka się spod Jego kontroli (por. Dz 2,23 : ..tego Męża. który z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście.). Wszystko było zapowiedziane, przewidziane (nawet śmierć Chrystusa, która mogłaby podważać jego mesjańskość i Bóstwo) i realizuje się. Stąd często mówi się, że Łukasz w swoim dziele stosuje schemat: zapowiedź - realizacja, obietnica - wypełnienie. W tym miejscu obecny jest temat eschatologii, a także chrystologii i eklezjologii. 2. Kościół, jako wspólnota misyjna i jego orędzie Orędzie Kościoła można by zreasumować w ten sposób, powołując się na słowa Piotra: Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem. i Mesjaszem (Dz 2,36). Jezus w dalszym ciągu prowadzi swoją działalność. To nie uczniowie są autorami misji, lecz Jezus. Paweł w swojej mowie stwierdza, że Mesjasz ma cierpieć, że pierwszy zmartwychwstanie, że głosić będzie światło zarówno ludowi, jak i poganom (Dz 26,23). Zatem jest tu mowa o Jezusie i ziemskim i niebieskim, który kontynuuje swoje dzieło. W centrum orędzia chrześcijańskiego w Dziejach Apostolskich znajdują się dwa wydarzenia. Zauważamy je już w mowie Piotra w dniu zesłania Ducha Świętego. Są to teksty udowadniające mesjańskość i Bóstwo Jezusa. Jeden zapowiadający zmartwychwstanie, a drugi wywyższenie. A zatem w centrum całego przepowiadania jest zmartwychwstanie i wywyższenie Mesjasza - Jezusa Chrystusa. Tutaj przy okazji mówi się, że tylko w Jego imieniu otrzymuje się odpuszczenie grzechów, że On jest Tym, który zsyła Ducha Świętego. Wszystko dokonuje się w imię Jezusa Chrystusa. Misyjność Kościoła wynika ze słów Chrystusa: ...ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1,8). Zatem, jeszcze przed wniebowstąpieniem Jezusa, apostołowie mieli wyraźny nakaz powszechności misji, misji aż po krańce ziemi. Pierwotnie, można powiedzieć, bardzo mozolnie rozwijała się ta misja. Potrzeba było pewnego czasu, trudno określić jak długiego, aby nabrała ona większego rozmachu. Dopiero bowiem od Dz 8 możemy mówić o pełnej realizacji tego zadania. Kiedy to Filip dociera do Samarii (por. Dz 8,5), a później nawraca Etiopczyka (por. Dz 8,27-38); a Szymon-Piotr nawraca Korneliusza (por. Dz 10,1-48). W tym kontekście nie przez przypadek mówi się o nawróconych w Samarii i nawróconym Etiopczyku. Pierwsi, najbliżsi Izraelitom. Łukasz wprawdzie nazywa ich cudzoziemcami, jednak nie byli oni uważani za pogan w sensie ścisłym. Drugi, poganin etiopski, który był rzezańcem, eunuchem; nie mógł być nawet prozelitą. Bowiem tacy byli wyłączeni z ludu Bożego. Izajasz dopiero zapowiada, że w przyszłości będą mieli udział w królestwie Bożym. Jest on jakby przeciwieństwem Samarytan. Reprezentuje kraje najbardziej odległe. Etiopia była uważana, co widać również w dziełach Homera, za krańce ówczesnego świata. Jest to, w Dziejach Apostolskich zapowiedź tego, co ma nastąpić (por. Dz 1,8). Rozwój misji Kościoła, w Dziejach Apostolskich ma charakter tryumfalny. Misja Kościoła bezustannie spotyka się z opozycją, tak ze strony świata żydowskiego, jak i pogańskiego. Od początku widzimy władze Świątyni, Sanhedryn, uczonych w Prawie, którzy sprzeciwiają się, pojmanie pierwsze, drugie, grożą śmiercią. Przeradza się to wreszcie w prześladowanie, umęczenie Szczepana, ścięcie Jakuba. Tutaj opozycja staje się tak mocna, że uczniowie stają się męczennikami. Nic jednak nie dzieje się przez przypadek. Ta opozycja w Dziejach wydaje się wręcz elementem koniecznym dla rozwoju misji Kościoła. Kościół, o tyle cierpi prześladowanie, o ile pozostaje wierny swojej misji. To zostało zapowiedziane przez Jezusa: Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą do królów i namiestników (Łk 21,12). I bezustannie realizuje się to w Dziejach Apostolskich i w misji Kościoła: ...przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego (Dz 14,22). Jest to pewna konieczność. Można jedynie zastanawiać się dlaczego właśnie prześladowanie nią jest. Z jednej strony, można a priori założyć, że doprowadza do oczyszczenia Kościoła i umocnienia się wiary. Z drugiej strony, przyczynia się do rozwoju Ewangelii w sensie przestrzennym. Wielkie prześladowanie, jakie jest opisane w Dz 8 sprawiło, że wszyscy, z wyjątkiem Apostołów, rozproszyli się po okolicach Judei i Samarii (Dz 8,1). Konsekwencją tego było przepowiadanie Ewangelii na terenach Judei i Samarii: Ci, którzy się rozproszyli, głosili w drodze słowo. Filip przybył do miasta Samarii i głosił im Chrystusa (Dz 8,4-5). Prześladowanie zatem ma swoją pozytywną stronę. Co więcej w Dz 11,19 jeszcze raz powróci się do tego: Ci, których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, głosząc słowo samym tylko Żydom. W Dz 12 prześladowanie jest tak wielkie, że wydaje się zagrożone istnienie Kościoła. Jest to punkt kulminacyjny. Jakub, jako pierwszy z Apostołów został ścięty, Piotr dostał się do więzienia. Wspólnota była zagrożona w najwyższym tego słowa znaczeniu. Bowiem w Dz 8 wszyscy się rozproszyli, ale Apostołowie pozostali w Jerozolimie. Natomiast teraz to sięga samych Apostołów. Kiedy sądząc po ludzku wydaje się niemożliwe inne rozwiązanie nagle w cudowny sposób dokonuje się interwencja Nieba. Chrześcijanie zgromadzeni na modlitwie za Piotra, kiedy służąca mówi im, że Piotr jest u drzwi, mówią do niej: Bredzisz (Dz 12,15). W sytuacjach najbardziej tragicznych widać najwyraźniej Boską protekcję. To każe uczniom uświadomić sobie, że dzieło ewangelizacji nie jest dziełem ich lecz samego Jezusa - Mesjasza, który je prowadzi. 3. Poganie i ich włączenie do wspólnoty Kościoła Dzieje Apostolskie w wielu miejscach odzwierciedlają wielkie napięcie do jakiego dochodzi w pierwotnym Kościele z powodu pierwszych wyznawców pochodzących z pogaństwa. Zapowiadał to Jezus: ...ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1,8). Dla Apostołów i uczniów było rzeczą oczywistą, że misja ma charakter powszechny i musi objąć także pogan. Ale pierwotnie rozwija się ona tylko w Jerozolimie. Jest głoszona przez Żydów i tylko dla Żydów. W dniu zesłania Ducha Świętego znajdują się co najwyżej prozelici, ale nie mamy jeszcze do czynienia z poganami. Dopiero później misja dociera powoli i z wielkim trudem do pogan. Widzimy to w epizodzie z Korneliuszem (Dz 10). Kiedy Piotr widzi prześcieradło z różnymi czworonożnymi zwierzętami i słyszy: Zabijaj, Piotrze, i jedz! Odpowiada: O nie, Panie! Bo nigdy nie jadłem nic skażonego i nieczystego. Następnie słyszy odpowiedź: Nie nazywaj nieczystym tego, co Bóg oczyścił. Ale Piotr i tak się wzbrania (por. Dz 10,13-16). Widać jak trudno było pierwszym uczniom zrozumieć na jakich zasadach miała się odbywać misja do pogan. Byli przekonani, że jest to wola Boga, bo była ona zapowiedziana już w Starym Testamencie. Ma się ona dokonać nie dlatego, że orędzie zbawienia zostało odrzucone przez Żydów. Nie jest ona przypadkiem, gdyż była wpisana w plany Boże już znacznie wcześniej. Najprawdopodobniej jednak myśleli, że będzie to dokonywało się w taki sposób, że ci, którzy będą chcieli stać się chrześcijanami najpierw będą musieli przyjąć Prawo. Okazuje się, że kierunek jest odwrotny. Uczniowie wzbraniają się, stawiają takiej sytuacji opór: Kiedy Piotr przybył do Jerozolimy, ci, którzy byli pochodzenia żydowskiego, robili mu wymówki: „wszedłeś do ludzi nieobrzezanych - mówili - i jadłeś z nimi” (Dz 11,2-3). Piotr dopiero zaczął im wyjaśniać, że to co się stało było wolą Boga. Widać, że Kościół pierwotny był zaskakiwany działaniem Ducha Świętego i zatwierdza to, co już za Jego sprawą się dokonało. Ciągle powraca pytanie o naturę Kościoła. Łukasz z pewnością dostrzega żydowskie korzenie Kościoła. Szczególnie G. Lohfink podkreśla nieokreśloność czasu powstania Kościoła. Termin hē ekklesia w Dziejach Apostolskich pojawia się dopiero w 5 rozdziale (w. 11), gdzie jest mowa o Ananiaszu i Safirze. Kościół, jaki przedstawia Łukasz nie oczekuje od Żydów zerwania z Tradycją, ale też od pogan nie wymaga przestrzegania Prawa. Na tak zwanym soborze Jerozolimskim osiągnięto mądry kompromis: poganie zostali zwolnieni z obrzezania, ale zostają zobowiązani do zachowania czterech klauzul, mniej ważnych od obrzezania. Chodziło o obustronne ułatwienie wejścia do Kościoła, tak poganom, jak i ortodoksyjnym Żydom, zwłaszcza by nie urazić tych ostatnich. Zachowania postanowień soboru Jerozolimskiego miał dopilnować sam Paweł (por. Dz 16,4). Dotyczyły one (klauzule Jakubowe) zwłaszcza mieszkańców Syrii i Cylicji (por. Dz 15,23b-29). 4. Styl pierwotnego Kościoła Można sądzić, że to, co zostało opisane przez Łukasza (por. np. Dz 2,42-47; 4,32-36) jest tylko ideałem. Szczególnie chodzi o sumaria przedstawiające pierwszych chrześcijan żyjących we wspólnocie dóbr, nauce Apostołów i miłości. Ideał nie do osiągnięcia. Ciekawe jest, że nie ma tu nakazu naśladowania. Po prostu jest to jedyna droga. Na przykład opis zawarty w Dz 4,32-36 z jednej strony zawiera pełen ideałów obraz Kościoła. Z drugiej strony, zaraz następny fragment, to opis epizodu z Ananiaszem i Safirą, którzy sprzedali swoją posiadłość, ale część zapłaty odłożyli dla siebie. W konsekwencji otrzymują zapłatę, jaką jest śmierć (Dz 5,1-5). Wspólnota dóbr nie jest warunkiem sine qua non. Również po sprzedaży była to ich własność i jeżeli chcieli oddać swój majątek, to nie powinni byli oszukiwać. Może sprzedaż dóbr wiązała się z prestiżem we wspólnocie. Nie zawsze to co w teorii wydaje się najlepszym rozwiązaniem jest w praktyce najlepsze. Powyższy stan w praktyce prowadził do nadużyć, być może była to zbyt wysoko postawiona poprzeczka. Na koniec należy wspomnieć o określeniach, które odnosiły się do hierarchii Kościoła i samych wiernych. Hoi episkopoi; tego określenia Paweł używa mówiąc do starszych Efezu (Dz 20,28). Hoi prezbyteroi oznacza „starszych” (Dz 4, 6,12; 23,14; 24,1; 25,15). Wierni zaś, po raz pierwszy zostali nazwani chrześcijanami w Antiochii (por. Dz 11,26). ---------------------------------- 1. Psalmy te są najczęściej cytowanymi tekstami Starego Testamentu w Nowym. Na przykład: Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy (Ps 110,1; por. też Ps 8,7). 2. Tak Kodeks Watykański. W 27 wydaniu Nestle-Aland nie przyjęte, jako właściwa lektura. Brak zainteresowania ze strony przedsiębiorców w wzięciu udziału w systemie rekompensat rządowych dopłat do węgla opałowego zmusił rząd do przygotowania ustawy o jednorazowym dodatku węglowym. Kto i na jakich zasadach będzie mógł ubiegać się o dodatek węglowy? Projekt ustawy o dodatku węglowych skierowany jest do właścicieli gospodarstw domowych, którzy ogrzewają domy piecami, kotłami itd. na paliwa stałe. Do 30 listopada br. będzie można ubiegać się o jednorazowy dodatek węglowy w wysokości 3 tys. zł. Wnioski będzie można składać w urzędach gmin, Wypłata dodatku węglowego ma nastąpić najpóźniej miesiąc po złożeniu wniosku. W celu otrzymania dodatku trzeba będzie spełnić jeden z najważniejszych warunków `tj. wcześniej trzeba dokonać zgłoszenie źródła ogrzewania do centralnej ewidencji emisyjności budynków (CEEB) i uzyskać odpowiedni wpis i dokument potwierdzający. Niestety wygląda na to, że właściciele hurtowni i sklepów sprzedających węgiel opałowy, ekogroszek, brykiet i pelet (z 85% zawartością węgla) kamiennego nie są zainteresowani przystępowaniem do systemu rządowych rekompensat gwarantujących cenę węgla opałowego na poziomie 996,60 zł za tonę. Jedną z głównych tego przyczyn jest przeniesienie całego ciężaru finansowania sprzedaży węgla po niższej cenie niż rynkowa na przedsiębiorców bez oferowania gwarancji zwrotu zainwestowanych środków finansowych w postaci rekompensat. Dlatego też rząd przygotowuje kolejny projekt ustawy o jednorazowym dodatku węglowym dla gospodarstw domowych. Ile otrzymasz dodatku węglowego? Projektowana ustawa o dodatku węglowym ma na celu zapewnienie wsparcia dla dużej grupy gospodarstw domowych w Polsce, w tym również gospodarstw najuboższych energetycznie, w pokryciu części kosztów wynikających ze wzrostu cen na rynku energii, w tym kosztów opału. Dodatek węglowy wyniesie 3 tys. złotych i będzie przyznawany jednorazowo. Dodatek węglowy będzie powiązany z gospodarstwem domowym. W przypadku złożenia wniosku przez więcej niż jednego członka tego gospodarstwa przyznawany jest on temu z wnioskodawców, który złożył wniosek jako pierwszy. Jakie wymagania trzeba będzie spełnić aby uzyskać dodatek węglowy? Zgodnie z zaproponowanymi przepisami dodatek węglowy będzie przysługiwał gospodarstwu domowemu, pod warunkiem że głównym źródłem ogrzewania tego gospodarstwa jest: kocioł na paliwo stałe, kominek, koza, ogrzewacz powietrza, trzon kuchenny, piecokuchnia, kuchnia węglowa; piec kaflowy na paliwo stałe, zasilane węglem kamiennym, brykietem lub peletem zawierającymi co najmniej 85% węgla kamiennego. Kolejne wymaganie jakie będzie trzeba spełnić, aby otrzymać dodatek węglowy jest uzyskanie wpisu lub zgłoszenie źródła ogrzewania do centralnej ewidencji emisyjności budynków (CEEB), o której mowa w art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów oraz o centralnej ewidencji emisyjności budynków (Dz. U. z 2022 r. poz. 438). Do kiedy będzie można składać wnioski i kto wypłaci dodatki węglowe? To na gminy spadnie obowiązek przyjmowania, weryfikowania wniosków oraz wypłatę dodatków węglowych. Termin na składanie wniosków o wypłatę tego dodatku upłynie 30 listopada 2022 r.. Gmina będzie miała maksymalnie miesiąc na wypłatę przyznanego dodatku. Wzór wniosku o wypłatę dodatku węglowego zostanie określony w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw energii. Takie rozwiązanie ma na celu odciążenie gmin oraz ujednolicenie formularza. Dodatkową regulacją mającą na celu ułatwienie realizacji wypłat gminom jest przyznawanie dodatku za pomocą informacji, bez konieczności wydawania decyzji administracyjnej. Gminy uzyskają dostęp do danych zawartych w Centralnej Ewidencji Emisyjności Budynków jako narzędzie weryfikacji spełnienia warunków uzyskania dodatku węglowego, Właściciele gospodarstw domowych będą składać informacje przedstawione we wniosku pod rygorem odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Dzięki tej klauzuli organy będą posiadać uprawnienia do podjęcia odpowiednich czynności w przypadku próby wyłudzenia świadczenia. Jednorazowy dodatek węglowy będzie zwolniony z podatku Dodatek węglowym ma za zadanie wesprzeć gospodarstwa domowe w związku z koniecznością zakupu węgla opałowego po coraz wyższych cenach za tonę. Projekt ustawy o dodatku węglowym przewiduje przepisy zwalniające to świadczenie od podatku dochodowego od osób fizycznych, wyłączające je spod egzekucji, czy skutkujące nieuwzględnianiem go przy obliczaniu wysokości osiągniętego dochodu. © Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin. „Powiedz nam, kiedy to nastąpi?” „To, co ma nastać, zwiastuję; zanim zacznie kiełkować, opowiem je wam” (IZAJASZA 42:9). 1, 2. (a) Jakie pytanie dotyczące przyszłości apostołowie zadali Jezusowi? (b) Jak się spełniły słowa odpowiedzi Jezusa, w której podał złożony znak? NAJWSPANIALSZE pouczenia pochodzą od Jehowy Boga, który ‛od początku zwiastuje to, co będzie’ (Izajasza 46:10). W poprzednim artykule wspomniano, iż apostołowie szukali takiej wiedzy u Jezusa, zadając mu pytanie: „Powiedz nam, kiedy to nastąpi? I co będzie znakiem tego, że to wszystko zbliża się ku końcowi?” (Marka 13:4, Bp). 2 W swej odpowiedzi Jezus podał złożony „znak”, wskazujący wyraźnie, iż system żydowski wkrótce miał dobiec kresu. Słowa te się potwierdziły, gdy w 70 roku Jeruzalem legło w gruzach. Ale po upływie długiego czasu proroctwo Jezusa miało się spełnić w szerszym zakresie. Z chwilą zakończenia się w roku 1914 „wyznaczonych czasów narodów” na całym świecie miał się pojawić znak świadczący o tym, że teraźniejszy niegodziwy system niebawem zostanie unicestwiony w „wielkim ucisku” (Łukasza 21:24, NW).* Miliony żyjących dziś ludzi może potwierdzić, iż na znak ten składają się wojny światowe oraz inne doniosłe wydarzenia XX wieku. Stanowią one zasadnicze urzeczywistnienie proroctwa Jezusa oraz współczesny odpowiednik tego, co się działo w okresie od 33 do 70 roku 3. Jakie dalsze wydarzenia przepowiedział Jezus, wspominając o innym znaku? 3 Ewangelia według Łukasza, w której wspomniano o wyznaczonych czasach narodów, oraz równoległe sprawozdania Mateusza i Marka opisują następnie szereg dalszych wydarzeń. Przedstawiono tam między innymi pewien znak będący uzupełnieniem złożonego ‛znaku zakończenia systemu rzeczy’ (Mateusza 24:3, NW; na stronie 15 te fragmenty sprawozdań ewangelicznych oddzielono podwójną linią). W Ewangelii według Mateusza powiedziano: „Zaraz też po ucisku owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku; gwiazdy zaczną padać z nieba i moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, i wtedy będą narzekać wszystkie narody ziemi; i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach niebieskich z wielką mocą i chwałą. Pośle On swoich aniołów z trąbą o głosie potężnym, i zgromadzą Jego wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba aż do drugiego” (Mateusza 24:29-31). Ucisk i zjawiska niebieskie 4. Jakie pytania się nasuwają co do zjawisk niebieskich wspomnianych przez Jezusa? 4 Kiedy te słowa miały się urzeczywistnić? W trzech relacjach ewangelicznych wspomniano o czymś, co możemy nazwać zjawiskami niebieskimi — o zaćmieniu słońca i księżyca oraz o spadaniu gwiazd. Jezus zaznaczył, że nastąpi to po „ucisku”. Czy chodziło mu o udrękę, która osiągnęła punkt szczytowy w roku 70, czy też mówił o wielkim ucisku czekającym nas jeszcze w czasach nowożytnych? (Mateusza 24:29; Marka 13:24). 5. Co kiedyś sądzono o ucisku w czasach nowożytnych? 5 Odkąd w roku 1914 dobiegły końca wyznaczone czasy narodów, słudzy Boży żywo interesują się „wielkim uciskiem” (Objawienie 7:14). Całe lata sądzili, że współczesny wielki ucisk miał część początkową w czasie pierwszej wojny światowej, potem przerwę, i że będzie mieć jeszcze część końcową w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”. A co miałoby się dziać w ciągu dziesiątków lat „zakończenia systemu rzeczy”, dzielących obie te części? (Objawienie 16:14, NW; Mateusza 13:39, NW; 24:3, NW; 28:20, NW). 6. Jaki pogląd wyrażano, jeśli chodzi o przepowiedziane przez Jezusa zjawiska niebieskie? 6 Uważano, że w tym okresie stanie się widoczny złożony znak, obejmujący między innymi dzieło głoszenia wykonywane przez zgromadzony lud Boży. Sądzono także, iż w czasie przerwy, która nastąpiła po części początkowej ucisku (trwającej od roku 1914 do 1918), pojawią się zapowiedziane zjawiska niebieskie (Mateusza 24:29; Marka 13:24, 25; Łukasza 21:25). Zwracano więc uwagę na pewne rzeczy związane z fizycznym niebem: sondy kosmiczne, rakiety, promieniowanie kosmiczne, promieniowanie gamma, loty na Księżyc oraz możliwość założenia na nim baz. 7. Jak skorygowano zrozumienie kwestii wielkiego ucisku? 7 Jednakże w Strażnicy numer 12 z roku 1970 jeszcze raz przeanalizowano proroctwo Jezusa, a zwłaszcza kwestię nadejścia wielkiego ucisku. Wskazano tam, że w świetle tego, co się działo w I wieku, współczesny ucisk nie mógł mieć w latach 1914-1918 części początkowej, po której nastąpiłaby kilkudziesięcioletnia przerwa, a dopiero potem jego dokończenie. Wyciągnięto następujący wniosek: „‚Wielki ucisk’, jakiego już nigdy więcej nie będzie, jest (...) wciąż jeszcze przed nami, ponieważ będzie równoznaczny z zagładą ogólnoświatowego imperium religii fałszywej (włącznie z chrześcijaństwem), po czym nastąpi ‚wojna wielkiego dnia Boga Wszechmocnego’”, czyli Armagedon. 8. Jak wyjaśniano słowa z Mateusza 24:29 po zmianie poglądu na temat nowożytnego ucisku? 8 W Ewangelii według Mateusza 24:29 wspomniano jednak, że te zjawiska na niebie wystąpią „zaraz (...) po ucisku”. Jak to możliwe? W Strażnicy numer 19 z roku 1975 wyrażono pogląd, iż w tym wersecie chodzi o ucisk, który osiągnął punkt kulminacyjny w roku 70. Ale dlaczego można było powiedzieć, że zjawiska niebieskie w naszych czasach pojawią się „zaraz” po wydarzeniach z roku 70? Argumentowano, że w oczach Bożych całe wieki dzielące owe dwa okresy stanowiły krótką chwilę (Rzymian 16:20; 2 Piotra 3:8). Jednakże głębsza analiza tego proroctwa, a zwłaszcza Ewangelii według Mateusza 24:29-31, wskazuje na całkiem inne wyjaśnienie. Jest to przykład, iż światło „coraz jaśniej świeci aż do białego dnia” (Przypowieści 4:18).* Rozważmy, co przemawia za tym nowym, zmienionym zrozumieniem. 9. Jak Pisma Hebrajskie pomagają ujrzeć tło wypowiedzi Jezusa o zjawiskach na niebie? 9 Kiedy Jezus wypowiadał proroctwo o tym, że ‛słońce się zaćmi, księżyc nie da swego blasku, a gwiazdy zaczną spadać’, jego słuchaczami byli czterej apostołowie. Jako Żydzi, zetknęli się już z takim językiem w Pismach Hebrajskich, na przykład w Księdze Sofoniasza 1:15, gdzie okres sądu Bożego nazwano „dniem spustoszenia i zniszczenia, dniem ciemności i mroku, dniem gęstych, ciemnych chmur” (Bp). Inni prorocy hebrajscy także wspominali, iż słońce się zaćmi, księżyc nie zaświeci, a gwiazdy nie dadzą światła. Opisy takie można spotkać w orędziach Bożych skierowanych przeciwko Babilonowi, Edomowi, Egiptowi i północnemu królestwu Izraela (Izajasza 13:9, 10; 34:4, 5; Jeremiasza 4:28; Ezechiela 32:2, 6-8; Amosa 5:20; 8:2, 9). 10, 11. (a) Co zgodnie z proroctwem Joela miało się dziać na niebie? (b) Która część proroctwa Joela spełniła się w 33 roku a co się wtedy nie urzeczywistniło? 10 Słowa Jezusa zapewne przywiodły na pamięć Piotrowi i jego trzem towarzyszom proroctwo z Księgi Joela 3:1-4 i 20: „Wyleję mojego Ducha na wszelkie ciało, i wasi synowie i wasze córki prorokować będą (...). Ukażę znaki na niebie i na ziemi, krew, ogień i słupy dymu. Słońce przemieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim przyjdzie ów wielki, straszny dzień Pana [Jehowy, NW]. (...) Słońce i księżyc będą zaćmione, a gwiazdy stracą swój blask”. 11 Jak podaje Księga Dziejów Apostolskich 2:1-4 i 14-21, w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku Bóg wylał ducha świętego na 120 uczniów, wśród których byli zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Apostoł Piotr oznajmił, że spełniła się wtedy zapowiedź Joela. A co ze słowami proroka, iż ‛słońce przemieni się w ciemność, księżyc w krew, a gwiazdy stracą swój blask’? Nic nie wskazuje na to, by się urzeczywistniły w roku 33 lub podczas trwającego ponad 30 lat zakończenia żydowskiego systemu rzeczy. 12, 13. Jak się spełniła zapowiedź Joela dotycząca zjawisk niebieskich? 12 Najwidoczniej ta druga część zapowiedzi Joela odnosiła się raczej do ‛nadejścia wielkiego i strasznego dnia Jehowy’, czyli do zagłady Jeruzalem. W Strażnicy numer 10 z roku 1967 tak powiedziano na temat udręki, której to miasto doznało w roku 70: „Dla Jeruzalem i jego dzieci był to naprawdę ‚dzień Jehowy’. Pełno też było w nim wtedy ‚krwi i ognia, i kłębów dymu’, słońce nie rozpraszało za dnia ciemności panujących w mieście, a księżyc wydawał się nocą promieniować krwią, a nie zwykłą swoją spokojną, srebrzystą poświatą”.* 13 Zjawiska niebieskie, które zapowiedział Joel, faktycznie się pojawiły w czasie wykonywania wyroku przez Jehowę, podobnie jak spełniły się inne wspomniane proroctwa. ‛Zaćmienie’ słońca, księżyca i gwiazd nie trwało przez cały okres zakończenia systemu żydowskiego, ale nastąpiło wtedy, gdy przeciw Jeruzalem ruszyły siły egzekucyjne. Logicznie rzecz biorąc, można się spodziewać, że ta część proroctwa Joela urzeczywistni się na większą skalę, gdy dojdzie do wykonania wyroku Bożego na obecnym systemie. Po którym ucisku miały się ukazać zjawiska niebieskie? 14, 15. Jak proroctwo Joela pomaga nam zrozumieć wypowiedź z Ewangelii według Mateusza 24:29? 14 Dzięki spełnieniu się proroctwa Joela (a także innych proroctw, w których posłużono się podobnym językiem) łatwiej jest nam zrozumieć słowa z Ewangelii według Mateusza 24:29. Najwyraźniej wypowiedź Jezusa o tym, że ‛słońce się zaćmi, księżyc nie da swego światła, a gwiazdy będą spadać’, nie odnosi się do tego, co się dzieje w ciągu trwającego od kilkudziesięciu lat zakończenia obecnego systemu rzeczy, na przykład do rozwoju techniki kosmicznej lub lotów na Księżyc. Jezus miał raczej na myśli wydarzenia związane z ‛wielkim i strasznym dniem Jehowy’, czyli z zagładą mającą dopiero nastąpić. 15 Możemy dzięki temu zrozumieć, w jaki sposób te zjawiska niebieskie pojawią się ‛zaraz po ucisku’. Jezus nie mówił tu o udręce, która osiągnęła punkt szczytowy w roku 70. Wskazał natomiast na początek wielkiego ucisku, który spadnie na świat w przyszłości, stając się punktem kulminacyjnym zapowiedzianej „obecności” Jezusa (Mateusza 24:3, NW). Ucisk ten jest jeszcze przed nami. 16. O którym ucisku jest mowa w Marka 13:24 i co o tym świadczy? 16 A jak zrozumieć wypowiedź z Ewangelii według Marka 13:24: „W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku”? Greckie odpowiedniki występujących tu słów „owe” i „tym” są formami zaimka wskazującego e·keiʹnos, który odnosi się do czegoś oddalonego w czasie. Wyraz e·keiʹnos może być użyty na określenie tego, co wystąpiło w odległej przeszłości (lub zostało wcześniej wspomniane), albo też tego, co się pojawi w dalekiej przyszłości (Mateusza 3:1; 7:22; 10:19; 24:38; Marka 13:11, 17, 32; 14:25; Łukasza 10:12; 2 Tesaloniczan 1:10). A zatem Ewangelia według Marka 13:24 kieruje uwagę na „ten ucisk” — nie na udrękę spowodowaną przez Rzymian, lecz na potężną ingerencję ze strony Jehowy pod koniec obecnego systemu. 17, 18. Jakie światło na rozwój wydarzeń podczas wielkiego ucisku rzuca Księga Objawienia? 17 To skorygowane zrozumienie Ewangelii według Mateusza 24:29-31, Marka 13:24-27 i Łukasza 21:25-28 harmonizuje z rozdziałami od 17 do 19 Księgi Objawienia i znajduje w nich potwierdzenie. W jaki sposób? Ze sprawozdań ewangelicznych wynika, iż początek i koniec tego ucisku nie nastąpią prawie jednocześnie. Kiedy się on rozpocznie, część nieposłusznej ludzkości będzie jeszcze żyła, ujrzy „znak Syna Człowieczego”, zareaguje na niego biadaniem i w myśl Ewangelii według Łukasza 21:26 będzie ‛mdleć ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi’. Ta śmiertelna trwoga ogarnie ich na widok „znaku”, zwiastującego im rychłą zagładę. 18 Księga Objawienia wskazuje, że nadciągający wielki ucisk rozpocznie się w chwili, gdy zbrojne „rogi” międzynarodowej „bestii” zaatakują „wielką nierządnicę”, Babilon Wielki (Objawienie 17:1, 10-16, NW).* Będzie jednak żyło wówczas jeszcze sporo ludzi, gdyż kres religii fałszywej mają opłakiwać królowie, kupcy, kapitanowie statków i inni. Niewątpliwie wielu z nich uświadomi sobie, że właśnie oni zostaną osądzeni w następnej kolejności (Objawienie 18:9-19, NW). Co jeszcze się wydarzy? 19. Jakich wydarzeń możemy oczekiwać, gdy się rozpocznie wielki ucisk? 19 Porównanie odpowiednich fragmentów Ewangelii według Mateusza, Marka i Łukasza z rozdziałami od 17 do 19 Księgi Objawienia rzuca sporo światła na to, co się wkrótce wydarzy. W czasie ustalonym przez Boga wielki ucisk rozpocznie się atakiem na ogólnoświatowe imperium religii fałszywej (Babilon Wielki). Szczególnie silne uderzenie spadnie na chrześcijaństwo, będące odpowiednikiem niewiernego Jeruzalem. ‛Zaraz po’ tej fazie ucisku „będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi [bezprzykładna] trwoga narodów” (Mateusza 24:29; Łukasza 21:25). 20. Jakich zjawisk niebieskich możemy się jeszcze spodziewać? 20 Ale w jakim sensie ‛słońce się zaćmi, księżyc nie da swego blasku, gwiazdy zaczną padać z nieba i moce niebios zostaną wstrząśnięte’? Bez wątpienia w początkowym okresie wielkiego ucisku sporo „gwiazd” ze świata religii, czyli znanych duchownych, zostanie zdemaskowanych i zlikwidowanych przez „dziesięć rogów”, o których mowa w Księdze Objawienia 17:16. Z pewnością wstrząsu doznają także moce polityczne. A czy na materialnych niebiosach również pojawią się jakieś przerażające zjawiska? Prawdopodobnie tak, i będą one napawać daleko większym lękiem niż te, które w myśl relacji Józefa Flawiusza wystąpiły przed końcem systemu żydowskiego. Jak wiemy, w starożytności Bóg wykazał, iż potrafi wywołać takie tragiczne w skutkach zjawiska, może więc dokonać tego raz jeszcze (2 Mojżeszowa 10:21-23; Jozuego 10:12-14; Sędziów 5:20; Łukasza 23:44, 45). 21. Jaki „znak” ukaże się w przyszłości? 21 W tym miejscu wszyscy trzej ewangeliści użyli słowa toʹte (czyli wtedy lub wówczas), aby wprowadzić następne wydarzenie: „Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego” (Mateusza 24:30; Marka 13:26; Łukasza 21:27). Od pierwszej wojny światowej prawdziwi uczniowie Jezusa widzą złożony znak jego niewidzialnej obecności, choć nie dostrzega go większość ludzi. Ale w Ewangelii według Mateusza 24:30 wskazano, iż w przyszłości pojawi się kolejny „znak” — „znak Syna Człowieczego” — na który będą zmuszone zwrócić uwagę wszystkie narody. Kiedy Jezus przyjdzie wśród obłoków, czyli niewidzialnie, przeciwni mu ludzie na całym świecie będą musieli rozpoznać tego „przychodzącego” (po grecku er·choʹme·non), gdyż w nadprzyrodzony sposób objawi swą władzę królewską (Objawienie 1:7). 22. Jak ludzie zareagują, gdy ujrzą „znak” wspomniany w Mateusza 24:30? 22 W Ewangelii według Mateusza 24:30 ponownie użyto słowa toʹte, wprowadzając kolejne wydarzenie. Narody zaczną narzekać i biadać, gdyż zdadzą sobie sprawę z powagi sytuacji i prawdopodobnie zrozumieją, że rychło dosięgnie je zagłada. W jakże odmiennym położeniu znajdą się słudzy Boży — będziemy mogli podnieść głowy, wiedząc, że zbliża się nasze wyzwolenie! (Łukasza 21:28). Księga Objawienia 19:1-6 również ukazuje, że gdy wielka nierządnica zostanie unicestwiona, wśród prawdziwych czcicieli Boga w niebie i na ziemi zapanuje radość. 23. (a) Jakie działania wobec wybranych podejmie Jezus? (b) Co można powiedzieć na temat zabrania ostatka do nieba? 23 Ewangelia według Marka 13:27 tak przedstawia dalszy ciąg proroctwa Jezusa: „Wtedy [toʹte] pośle On aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi aż do szczytu nieba”. Jezus kieruje w tym miejscu uwagę na ostatek 144 000 „wybranych”, żyjący jeszcze na ziemi. W początkowej fazie zakończenia systemu rzeczy ci namaszczeni duchem uczniowie Jezusa zostali doprowadzeni do teokratycznej jedności. Ponieważ jednak zdarzenia są przedstawione chronologicznie, więc słowa z Ewangelii według Marka 13:27 oraz Mateusza 24:31 muszą się odnosić do czegoś innego. Ostatek „wybranych” będzie „z głośnym trąbieniem” zgromadzony z krańców ziemi (NW). W jaki sposób? Niewątpliwie Jehowa ich ‛opieczętuje’ i wyraźnie da poznać, iż należą do grona ‛powołanych, wybranych i wiernych’. A w czasie wyznaczonym przez Boga zostaną zabrani do nieba, żeby pełnić tam funkcję królów i kapłanów.* Sprawi to radość zarówno im samym, jak i „wielkiej rzeszy” ich wiernych towarzyszy, którzy także zostaną opatrzeni znakiem umożliwiającym ‛wyjście z wielkiego ucisku’ i zaznawanie błogosławieństw na rajskiej ziemi (Mateusza 24:22; Objawienie 7:3, 4, 9-17, NW; 17:14; 20:6; Ezechiela 9:4, 6). 24. Jaką kolejność nadciągających wydarzeń wyjawia Ewangelia według Mateusza 24:29-31? 24 Kiedy apostołowie poprosili Jezusa: „Powiedz nam...”, w odpowiedzi usłyszeli więcej, niż mogli pojąć. Niemniej za swego życia z radością oglądali pierwsze spełnienie się tego, co zapowiedział. W naszych rozważaniach skupiliśmy uwagę na tej części proroctwa Jezusa, która urzeczywistni się w niedalekiej przyszłości (Mateusza 24:29-31; Marka 13:24-27; Łukasza 21:25-28). Już teraz dostrzegamy, że zbliża się nasze wyzwolenie. Czekamy na rozpoczęcie się wielkiego ucisku, następnie na znak Syna Człowieczego, a potem na zgromadzenie przez Boga wybranych. W końcu nasz Waleczny Król, osadzony na tronie Jezus, występujący w charakterze Wykonawcy wyroków Jehowy, ‛dopełni swego zwycięstwa’ w Armagedonie (Objawienie 6:2, NW). Ten dzień Jehowy — dzień wywarcia przez Niego pomsty — stanie się wspaniałym punktem kulminacyjnym zakończenia systemu rzeczy, które trwa od nastania w roku 1914 dnia Pana Jezusa. 25. Jak możemy się znaleźć wśród osób, na których w przyszłości spełnią się słowa z Ewangelii według Łukasza 21:28? 25 Nadal korzystajmy z pouczeń Bożych, abyśmy w przyszłości mogli dać posłuch słowom Jezusa: „Gdy się to pocznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze wyzwolenie” (Łukasza 21:28, NW). Jakże wspaniała przyszłość czeka wybranych oraz wielką rzeszę, gdy Jehowa uświęci swe wzniosłe imię! [Przypisy] Świadkowie Jehowy chętnie przedstawią na to dowody oraz wskażą, jak współczesne wydarzenia spełniają proroctwa biblijne. Józef Flawiusz opisał pewne zdarzenie, które nastąpiło między pierwszym atakiem Rzymian na Jeruzalem (66 a jego zniszczeniem: „W nocy rozszalała się straszna burza: wiały gwałtowne wichry, deszcz lał strumieniami, bez przerwy zapalały się błyskawice, biły przeraźliwie pioruny i do tego rozlegał się okropny huk trzęsienia ziemi. Widać zmieszał się porządek wszechrzeczy na zgubę ludzkości i było czymś naturalnym przypuszczać, że są to znaki zwiastujące wielkie nieszczęście” (tłumaczenie Jana Radożyckiego). Jeżeli przed terminami „wielki ucisk” lub „ucisk”, użytymi przez Jezusa, nie ma w języku greckim rodzajnika określonego, słowa te pierwotnie spełniły się podczas zagłady systemu żydowskiego. Natomiast rodzajnik określony pojawia się przed greckim odpowiednikiem wyrazu „ucisk” w wersetach mających zastosowanie tylko do naszych dni (Mateusza 24:21, 29; Marka 13:19, 24). W Księdze Objawienia 7:14 to przyszłe wydarzenie nazwano „wielkim uciskiem”, dosłownie „uciskiem wielkim”, przy czym oba te słowa zostały poprzedzone rodzajnikami określonymi. Czy sobie przypominasz? ◻ Jak poszczególne części proroctwa z Księgi Joela 3:1-4 i 20 spełniły się w I wieku ◻ O jakim ucisku jest mowa w Ewangelii według Mateusza 24:29 i co na to wskazuje? ◻ Jakie zjawiska niebieskie zapowiedziano w Mateusza 24:29 i jak mogą one wystąpić zaraz po ucisku? ◻ Jak spełnią się w przyszłości słowa z Ewangelii według Łukasza 21:26, 28? [Ilustracja na stronach 16, 17] Teren świątyni [Prawa własności] Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

zapowiedź tego co ma nastąpić