zażalenie od postanowienia sądu rejonowego

Pełnomocnik pozwanej pismem z dnia 10.10.2016 r. złożył zażalenie na to postanowienie. Zdaniem Sądu Rejonowego wniesiony przez pełnomocnika pozwanej środek zaskarżenia podlegał odrzuceniu i nie miał zastosowania przepis art. 130 § 1 zdanie 2-gie kpc o możliwości jego uzupełnienia. na skutek zażalenia wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 28 maja 2013r. sygn. akt XII Co 1793/13. postanawia: oddali ć zażalenie. Na oryginale właściwe podpisy. sygn. akt. II Cz 552/13 Na marginesie dodać należy, że odrzucenie zażalenia nie stanowi jego rozpoznania, a zatem na podstawie art. 367 § 3 k.p.c. w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. postanowienie niniejsze zostało wydane w składzie jednoosobowym. Postanowienie o sygnaturze VIII Cz 422/20 wydane przez Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie sędziowskim: Rafał Krawczyk. Postanowieniem z dnia 9 lipca 2015 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację F.B. od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 4 lutego 2015 r. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wyjaśnił, że konieczną i zarazem wystarczającą przesłanką wpisu obniżenia wysokości hipoteki przymusowej ustanowionej na rzecz F.B. było – tak jak Apelacja od postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku powinna być złożona w terminie trzytygodniowym od ogłoszenia sentencji. Gdy żaden z uczestników apelacji nie wniesie, postanowienie się uprawomacnia. REKLAMA. Apelacja jest trudniejsza do sporządzenia od wniosku o stwierdzenie nabycia spadku, dlatego gdy nie czujemy się na nonton film me before you sub indonesia. Chodzi tutaj o: – wszelkie postanowienia zamykające drogę do wydania wyroku, chyba że ustawa wyłącza zaskarżalność (art. 459 § 1 kodeksu postępowania karnego); – wszelkie postanowienia „co do środka zabezpieczającego” (art. 459 § 2 – postanowienie o zastosowaniu, jak i odmowie zastosowania takiego środka; – inne postanowienia niż wymienione wyżej w wypadkach przewidzianych w ustawie, wtedy gdy przepis szczególny tak stanowi (art. 459 § 2 np. w przedmiocie zawieszenia postępowania (art. 22 § 2 dotyczące właściwości sądu (art. 35 § 3 o umieszczeniu oskarżonego na obserwacji psychiatrycznej lub o jej przedłużeniu (art. 203 § 4 w przedmiocie środka zapobiegawczego (art. 252 § 2 i art. 254 w kwestii podjęcia postępowania warunkowo umorzonego (art. 550 § 3 postanowienia prokuratora w przedmiocie zabezpieczenia powództwa cywilnego wydanego na podstawie art. 69 § 1 i 2 o odmowie udostępnienia akt w postępowaniu przygotowawczym (art. 159 postanowienia co do odtworzenia akt wydanego na podstawie art. 165 § 1 (art. 165 § 2 postanowienia o przesłuchaniu lub zezwoleniu na przesłuchanie osób zobowiązanych do zachowania tajemnicy adwokackiej, radcy prawnego, lekarskiej lub dziennikarskiej (art. 180 § 2 postanowienia o zachowaniu w tajemnicy danych osobowych świadka wydanego na podstawie art. 184 § 1 (art. 184 § 5 – zarządzenia o podobnych do wymienionych wyżej wymogach, tj. zamykające drogę do wydania wyroku, dotyczące środka zabezpieczającego lub zaskarżalne z mocy przepisów szczególnych (art. 466 § 1 np. o odmowie przyjęcia wniosku o uzasadnienie wyroku (art. 422 § 3 o odmowie przyjęcia środka odwoławczego (art. 429 § 2 o zwrocie aktu oskarżenia do uzupełnienia braków formalnych (art. 337 § 2 zarządzenia dotyczącego kar porządkowych (art. 290 § 2 – wszelkie postanowienia i zarządzenia, ale wyłącznie w postępowaniu przygotowawczym i tylko dotyczące osób niebędących stronami, jeśli naruszają ich prawa lub interesy (art. 302 § 1 – czynności lub zaniechania czynności w wypadkach przewidzianych w ustawie, np. zażalenie na zatrzymanie (art. 246 § 1 na przeszukanie i zatrzymanie rzeczy (art. 236 § 1 niedoręczenie w terminie 6 tygodni od zgłoszenia zawiadomienia o przestępstwie zawiadomienia o wszczęciu lub odmowie wszczęcia dochodzenia lub śledztwa (art. 306 § 3 w zw. z art. 325a Zażalenie przysługuje stronom oraz osobie, której postanowienie, zarządzenie lub czynność bezpośrednio dotyczy, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 459 § 3 Wnosi się je do organu, który wydał zaskarżoną decyzję w terminie zawitym 7 dni od jej ogłoszenia, a gdy przepis ustawy nakazuje doręczyć odpis – od daty doręczenia. Uzasadnienie postanowienia sporządza się wraz z postanowieniem (art. 98 § 1 a zarządzenia uzasadnia się z urzędu, gdy podlegają zaskarżeniu (art. 99 § 2 Osoba niebędąca stroną, uprawniona do wniesienia zażalenia, może korzystać z pomocy pełnomocnika, jeżeli wymagają tego jej interesy w toczącym się postępowaniu (art. 87 § 2 Jeżeli zażalenie odnosi się do postanowienia (zarządzenia) kończącego postępowanie, a jest sporządzone przez prokuratora, obrońcę lub pełnomocnika, dołącza się odpowiednią liczbę odpisów (jak w przypadku apelacji) dla osób, których dotyczy zaskarżona decyzja. Należy podkreślić, że złożenie zażalenia nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego orzeczenia, chyba że ustawa stanowi inaczej. Wyjątek stanowi zażalenie na karę porządkową aresztowania (art. 290 § 3 Odmowa wstrzymania wykonania zaskarżonego orzeczenia nie wymaga uzasadnienia (art. 462 § 2 Zażalenie jest rozpoznawane przez sąd na posiedzeniu. Strony, obrońcy, pełnomocnicy i inni zainteresowani uczestnicy mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu odwoławczego, w przypadku gdy rozpoznaje on zażalenie na postanowienie kończące postępowanie, na postanowienie o zatrzymaniu, na postanowienie, przy wydawaniu którego w I instancji podmiotom tym przysługiwało prawo do udziału w posiedzeniu sądu (art. 464 § 1 Prawo do udziału w posiedzeniu sądu rozstrzygającego kwestię w I instancji przysługuje również do posiedzeń: – poprzedzających zastosowanie środka zapobiegawczego oraz przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania (art. 249 § 3 i 5 – przewidzianych w sprawach wymienionych w art. 339 § 1 i 3 pkt 1, 2 i 6 (art. 339 § 5 tj.: a) gdy prokurator złożył wniosek o orzeczenie środków zabezpieczających, w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania, b) gdy akt oskarżenia zawiera wniosek z art. 335 c) wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego środka przymusu; – w kwestii przepadku przedmiotu poręczenia (art. 270 § 2 i w przedmiocie odtworzenia akt (art. 164 – w kwestii umorzenia i zastosowania środka zabezpieczającego (art. 354 pkt 2 – w kwestii uzupełnienia wyroku o pewne rozstrzygnięcia (art. 420 § 3 – w kwestii podjęcia postępowania warunkowo umorzonego (art. 550 § 2 – w kwestii wznowienia prawomocnie zakończonego procesu (art. 544 § 3 – w przedmiocie wniosku państwa obcego o ekstradycję (art. 603 § 1 i 2 – w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania (art. 607l § 1 i 3 Osobę uprawnioną do udziału w posiedzeniu, czy to z mocy prawa, czy też w wyniku zgody sądu, należy powiadomić o czasie i miejscu takiego posiedzenia (art. 117 W trakcie posiedzenia strony mogą składać wnioski, oświadczenia i przedstawiać swoją argumentację, a także możliwe jest zwrócenie uwagi sądu na dostrzeżone uchybienia, które mogą powodować ewentualną potrzebę rozpoznania środka poza granicami zaskarżenia. Zasadą jest, że organem odwoławczym od zaskarżalnych rozstrzygnięć prokuratora jest sąd właściwy do rozpoznania sprawy, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 465 § 2 Wyjątkami od tej zasady są sytuacje, gdy według przepisów – organem odwoławczym pozostaje sąd, ale inny niż właściwy do rozpoznania sprawy, np. zażalenie na prokuratorskie postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia służy do SR miejsca prowadzenia postępowania (art. 293 § 3 zażalenie na postanowienie prokuratora w przedmiocie środka zapobiegawczego (art. 252 § 2 Z kolei na zatrzymanie zarządzone przez prokuratora w celu doprowadzenia osoby podejrzanej (art. 247 zażalenie przysługuje do SR miejsca zatrzymania lub prowadzenia postępowania przygotowawczego; – organem odwoławczym jest prokurator nadrzędny nad tym prokuratorem, który wydał zaskarżone rozstrzygnięcie. Chodzi tutaj o zażalenie na umorzenie postępowania przygotowawczego z uwagi na prywatnoskargowy charakter czynu i brak interesu społecznego w ściganiu z urzędu (art. 465 § 2a – organem odwoławczym jest prokurator bezpośrednio przełożony nad tym, który wydał rozstrzygnięcie lub dokonał czynności. Dotyczy to zażaleń na odmowę udostępnienia akt oraz zażaleń na postanowienia, zarządzenia i inne czynności prokuratora podejmowane w trakcie postępowania przygotowawczego; – zażalenie na postanowienie w przedmiocie kosztów wydane w postępowaniu przygotowawczym kierowane jest do prokuratora nadrzędnego lub prokuratora właściwego do sprawowania nadzoru. W przypadku gdy ten się do niego nie przychyli, to przekazuje je do sądu właściwego do rozpoznania sprawy (art. 626a Zgodnie z dyspozycją art. 465 § 3 i art. 466 § 1 zażalenie na postanowienia i zarządzenia nieprokuratorskiego organu postępowania przygotowawczego rozpoznaje prokurator nadzorujący dane postępowanie. Z kolei na postanowienie o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw (które obecnie nie wymaga zatwierdzenia przez prokuratora – art. 325e § 2 zażalenie składane jest do prokuratora nadzorującego, a w sytuacji gdy ten się do niego nie przychyla, musi przekazać je do sądu. Zgodnie z postanowieniem SN z r., jeżeli w postępowaniu złożonym pod względem podmiotowym wpłyną zażalenia na decyzje, które rozstrzygają wobec poszczególnych oskarżonych identyczne kwestie, to wprawdzie zaskarżone decyzje mają charakter odrębny i samoistny, ale postępowanie zażaleniowe może zostać przeprowadzone jako jedno postępowanie złożone pod względem podmiotowym. Dlatego też instancja odwoławcza może łącznie rozpoznać zażalenia przeciwko tym różnym decyzjom. Przepisy dotyczące rozpoznawania zażaleń na postanowienia i zarządzenia stosuje się również do rozpatrywania zażalenia na czynności lub zaniechanie czynności, o ile ustawa przewiduje możliwość zaskarżenia (art. 467 § 1 Zażalenie przysługuje do prokuratora nadrzędnego lub prokuratora bezpośrednio przełożonego albo nadzorującego i tylko w przypadku zażalenia na zatrzymanie organem odwoławczym jest sąd – SR miejsca zatrzymania lub prowadzenia postępowania (art. 246 § 2 Przy zażaleniach na czynności lub ich zaniechanie decyzja nie dotyczy uchylenia, zmiany lub utrzymania w mocy. Uznając zasadność zażalenia, organ odwoławczy stwierdza niezgodność czynności z prawem lub brak czynności i zarządza czynności w celu naprawienia skutków uchybienia oraz zapobieżenia podobnym uchybieniom oraz podejmuje inne przewidziane w ustawie środki (art. 467 § 2 22 października 2009 r. Senat RP zadecydował o tzw. dużej nowelizacji kodeksów : karnego, postępowania karnego, karnego wykonawczego oraz karnego skarbowego. Nowelizacja weszła w życie 8 czerwca 2010 r. (DzU z 2009 roku nr 206, poz. 1589) i znacznie zwiększyła dotychczasowe uprawnienia radców prawnych, jako pełnomocników w postępowaniu karnym. Obecnie, bez żadnych ograniczeń, pełnomocnikiem może być zarówno adwokat, jak i radca prawny. Ponadto radcom prawnym przyznano uprawnienia w zakresie sporządzenia i podpisania subsydiarnego aktu oskarżenia w sprawach ściganych z oskarżenia publicznego. Istotną zmianą jest również uprawnienie radcy prawnego, bez względu na to, czyim jest pełnomocnikiem, do sporządzenia i podpisania apelacji od wyroku sądu okręgowego. Zmiana ta z pewnością spowoduje większą dostępność pomocy prawnej oferowanej przez profesjonalnych pełnomocników w postępowaniu karnym. Niezmienione pozostały natomiast ograniczenia dotyczące obrony oskarżonego. W dalszym ciągu takie uprawnienia posiadają jedynie adwokaci. Wielokrotnie powtarzanym argumentem ze strony środowiska adwokatów sprzeciwiających się rozszerzeniu tych uprawnień na radców prawnych jest fakt, że nie posiadają oni wystarczającej wiedzy z zakresu prawa karnego. Po to, by ułatwić radcom prawnym przyswojenie nowych zasad procedury karnej, w każdy czwartek w serwisie publikujemy fragmenty książki Ewy Targońskiej „Postępowanie karne dla radców prawnych". Autorka jest prokuratorem w stanie spoczynku, zajmuje się pracą naukową i dydaktyczną z zakresu prawa karnego i procedury karnej Fragment pochodzi z książki Ewy Targońskiej „Postępowanie karne dla radców prawnych”, Wydawnictwo Gaskor Sp. z Wrocław 2011 Więcej w serwisie: Postępowanie karne dla radców Zażalenie jest środkiem odwoławczym, który przysługuje od postanowień sądu, które nie rozstrzygają co do istoty sprawy. Regułą jest, że zaskarżalne są wszystkie postanowienia kończące postępowanie w sprawie. Postanowienia są orzeczeniami sądu w postępowaniu procesowym, wydawanymi w sprawach pobocznych. Nie rozstrzygają one sprawy co do istoty sprawy. Funkcję tę pełnią wyroki oraz nakazy ile środkiem odwoławczym od wyroków będzie apelacja, o tyle postanowienia sądu są zaskarżane zażaleniem. Kiedy można wnieść zażalenieZgodnie z art. 394 Kodeksu postępowania cywilnego zażalenia wnosi się do sądu drugiej instancji na postanowienia sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w takiego orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, będzie postanowienia o odrzuceniu odróżnić odrzucenie pozwu od oddalenia. To drugie jest rozstrzygnięciem co do istoty sprawy, a sąd orzeka w formie wyroku lub nakazu zapłaty. Oddalając powództwo sąd nie uznaje roszczeń powoda za uzasadnione. Z kolei odrzucenie jest orzeczenie nie orzekającym co do istoty sprawy i jest wydawane w formie postanowienia. Odrzucając pozew sąd wskazuje, iż z określonych przyczyn nie jest możliwe prowadzenie postępowania i zakończenie go merytorycznym rozstrzygnięciem. Sąd odrzuci pozew jeżeli stwierdzi, że o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku lub została już prawomocnie tej podstawie będzie zaskarżalne zażaleniem również postanowienie o umorzeniu postępowania .Zobacz również serwis: W sądzie Postanowienia nie kończące postępowaniaOprócz wszystkich postanowień kończących postępowanie w sprawie zażalenie może być wniesione również od określonych postanowień, które nie kończą postępowania w sprawie. To samo dotyczy również zarządzeń takich postanowień wymienia art. 394 Kodeksu postępowania cywilnego. Zgodnie z tym przepisem zażalenie można wnieść na orzeczenia w przedmiocie odmowy odrzucenia wniosku, nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności, skazanie świadka na grzywnę, czy też zawieszenie postępowania i odmowę podjęcia zawieszonego również: Zażalenie przysługuje na każde postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie zabezpieczenia. Mowa tu przede wszystkim o postanowieniu o udzieleniu zabezpieczenia oraz o postanowieniu w przedmiocie oddaleniu wniosku o zabezpieczenie. Zażalenie można też wnieść na postanowienia o uchyleniu lub zmianie prawomocnego postanowienia, którym udzielono zabezpieczenia, czy postanowienia stwierdzające upadek zabezpieczenia lub oddalające wniosek o stwierdzenie upadku każdym z wymienionych wyżej wypadków zasady wnoszenia i rozpoznania zażalenia są takie i gdzie wnosić zażalenie?Jak wskazuje Paweł Wiśniewski w "Zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji o zabezpieczeniu" termin na wniesienie zażalenia wynosi tydzień liczony od:dnia doręczenia postanowienia z uzasadnieniem,dnia ogłoszenia postanowienia wydanego na posiedzeniu jawnym, jeśli sąd odstąpił od jego uzasadnienia,dnia doręczenia postanowienia bez uzasadnienia wydanego na posiedzeniu niejawnym, jeśli sąd odstąpił od jego o zabezpieczeniu wydane na posiedzeniu niejawnym podlegają doręczeniu przede wszystkim uprawnionemu, zaś obowiązanemu niektóre postanowienia nie są doręczane, albo doręcza je inny podmiot, jak organ egzekucyjny przystępujący do wykonania zabezpieczenia, czy sąd wieczystoksięgowy dokonujący wpisu ostrzeżenia w księdze wieczystej. Zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji o zabezpieczeniu składa się do sądu, który wydał postanowienie, albowiem ten sąd jest właściwy do rozpoznania zażalenia. Jeżeli wniosek o zabezpieczenie został zgłoszony w toku postępowania przed sądem drugiej instancji i ten sąd rozstrzygał o wniosku, to wydane postanowienie jest niezaskarżalne. Kiedy sąd oddali zażalenie?Sąd oddali zażalenie, jeśli uzna, że sąd pierwszej instancji wydał postanowienie odpowiadające prawu i prawidłowo ocenił zaoferowany przez uprawnionego materiał dowodowy, a w szczególności gdy zaskarżonym postanowieniem:oddalono wniosek o zabezpieczenie, jeśli uzna, że uprawniony nie uprawdopodobnił swojego roszczenia lub interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia,udzielono zabezpieczenia, jeśli uzna, że uprawniony uprawdopodobnił roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia, a zastosowany sposób zabezpieczenia jest właściwy, tj. zapewni uprawnionemu należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciąży ponad sąd uchyli zaskarżone postanowienie?Uchylenie zaskarżonego postanowienia wchodzi w grę tylko, gdy zachodzi nieważność postępowania, a więc przede wszystkim, jeżeli:droga sądowa była niedopuszczalna,w chwili złożenia wniosku któraś ze stron nie miała zdolności sądowej lub procesowej,w chwili złożenia wniosku uprawniony nie miał organu powołanego do jego reprezentowania lub przedstawiciela ustawowego, albo gdy pełnomocnik uprawnionego nie był należycie umocowany,jeżeli w zakresie tego samego roszczenia między tymi samymi stronami udzielono już zabezpieczenia we wnioskowany sposób,jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy,zabezpieczeniu orzekł sąd rejonowy w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy bez względu na wartość przedmiotu Kowalskiproduct manager Działu Legal Od zażalenia na postanowienie w przedmiocie sprostowania albo odmowy sprostowania orzeczenia pobiera się opłatę określoną w art. 19 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 13 KSCU. Takie stanowi zajął SN w uchwale z r. (III CZP 86/19), rozpoznając zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Apelacyjny: „Czy zażalenie na postanowienie w przedmiocie wniosku o sprostowanie orzeczenia podlega opłacie podstawowej w wysokości 30 zł wynikającej z art. 14 ust. 1 KSCU, czy też opłacie stosunkowej obliczonej w oparciu o art. 19 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 13 tej ustawy?” Stan faktyczny Pozwana spółka w sprawie o zapłatę kwoty zł, złożyła zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego dotyczące sprostowania wyroku tego Sądu, uiszczając opłatę podstawową od zażalenia w kwocie 30 zł. Przewodniczący zarządzeniem ustalił opłatę od zażalenia na kwotę 905 zł i wezwał pozwaną do uzupełnienia opłaty przez uiszczenie kwoty 875 zł. W motywach zarządzenia stwierdził, że od zażalenia pobiera się opłatę stosunkową na podstawie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Piąta część opłaty stosunkowej od zażalenia wynosi 905 zł, co uzasadniało wezwanie skarżącej do uzupełnienia brakującej opłaty. Sąd Apelacyjny powziął wątpliwości, przedstawione w pytaniu prawnym do Sądu Najwyższego. Prawo i postępowanie cywilne – najczęściej wybierane moduły w Systemie Legalis Sprawdź Stanowisko SN – nowelizacja KPC Postanowienie o przedstawieniu zagadnienia prawnego zostało wydane r., a r. weszła w życie nowelizacja postępowania cywilnego. SN w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedmiotowości postępowania zażaleniowego. Przepis art. 394 § 1 pkt 8 KPC, w myśl którego na sprostowanie lub wykładnię orzeczenia albo ich odmowę przysługiwało zażalenie do sądu drugiej instancji, został r. zastąpiony przez art. 3941a§ 1 pkt 8 KPC, który wprowadza w tym zakresie zażalenie do innego składu sądu pierwszej instancji. Nie dezaktualizuje to jednak przedstawionego przez Sąd Apelacyjny zagadnienia prawnego, skoro zażalenie na drugie postanowienie o sprostowaniu zostało wniesione r., a zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. do rozpoznania środków odwoławczych wniesionych i nierozpoznanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu dotychczasowym. Przyjąć zatem należy, że mimo zniesienia zażalenia dewolutywnego na sprostowanie (odmowę sprostowania) orzeczenia sądu pierwszej instancji nadal mają zastosowanie przepisy prawa procesowego obowiązujące przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Właściwym do jego rozpoznania pozostaje zatem sąd drugiej instancji, który aktualnie stoi przed zagadnieniem powstałym przy rozpoznawaniu innego zażalenia na zarządzenie przewodniczącego nakładające na pozwaną obowiązek uiszczenia opłaty sądowej. W stanie prawnym obowiązującym przed r. w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że od zarządzenia takiego, jako dotyczącego „wymiaru opłaty” (art. 394 § 1 pkt 9 KPC) przysługuje zażalenie. Po wejściu w życie ustawy nowelizującej art. 394 § 1 pkt 9 KPC został jednak uchylony, a zażalenie w tym zakresie nie zostało przewidziane ani w art. 394 § 1 pkt 6 KPC, ani w art. 3941a KPC regulujących obecnie zażalenia na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie opłat i kosztów. Strona ma natomiast możliwość kwestionowania wysokości nałożonej na nią opłaty w ramach zaskarżenia rozstrzygnięcia o zwrocie (odrzuceniu) pisma. Skoro jednak zażalenie zostało wniesione i nierozpoznane przed r., zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy nowelizującej z r. powinno być rozpoznane przez sąd drugiej instancji z zastosowaniem przepisów dotychczasowych. Na podstawie ustawy nowelizującej z r. zmianie uległ także objęty zagadnieniem prawnym art. 13 KSCU. Przed nowelizacją w sprawach o prawa majątkowe pobierana była opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia). Od r. (art. 17 pkt 1 ustawy nowelizującej z r.) jeżeli wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) nie przewyższa zł pobierana jest opłata stała według stawek widełkowych (art. 13 ust. 1 KSCU), a po przekroczeniu tej granicy opłata stosunkowa wynosząca 5% tej wartości. Zmiana ta nie ma jednak istotnego znaczenia dla odpowiedzi na przedstawione przez Sąd Apelacyjny zagadnienie prawne. Nie dotyczy ono bowiem kwestii, czy – w razie zastosowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU – przysługującą od zażalenia piątą część opłaty liczy się od opłaty stosunkowej czy stałej. Nie budzi ona wątpliwości, ponieważ o charakterze opłaty od zażalenia pośrednio decyduje art. 13 KSCU, z którego wprost wynika, czy opłata ma charakter stały czy stosunkowy. Zagadnienie prawne pozostaje zatem aktualne niezależnie od tego, czy chodzi o jedną piątą opłaty stosunkowej (art. 13 ust. 1 KSCU w brzmieniu przed r., art. 13 ust. 2 KSCU obowiązujący obecnie), czy też o jedną piątą opłaty stałej (art. 13 ust. 1 KSCU obowiązujący obecnie). Stanowisko SN – meritum Przepis art. 13 ust. 1 KSCU stanowi, że opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jego pobranie, a art. 3 ust. 2 pkt 2 KSCU precyzuje, że opłacie podlega między innymi zażalenie. Zwolnienie z opłaty musi wynikać wprost z określonych przepisów KSCU. W tej kategorii spraw nie znajduje się zażalenie na postanowienie w przedmiocie sprostowania orzeczenia. Wysokość opłaty od zażalenia w postępowaniu cywilnym reguluje art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU, zgodnie z którym opłata od zażalenia wynosi piątą część opłaty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Jest to przepis ogólny regulujący wysokość opłaty od wszystkich zażaleń przewidzianych w KPC. Żaden przepis szczególny nie reguluje odmiennie wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia za wyjątkiem art. 23 pkt 2 KSCU, który dotyczy między innymi zażaleń w sprawie, w której postępowanie nieprocesowe zostało wszczęte z urzędu. Wyjątkiem od zasady wyrażonej w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU jest art. 22 KSCU. Przyjęty przez ustawodawcę w art. 22 KSCU katalog zażaleń od których pobierana jest niewygórowana opłata stała w kwocie 100 zł (40 zł w stanie prawnym przed r.) wskazuje, że są to zażalenia które w większości dotyczą spraw porządkowych oraz praw i obowiązków podmiotów nie będących stronami postępowania. Zażalenie na postanowienie o sprostowaniu lub odmowie sprostowania orzeczenia nie zostało jednak objęte tę regulacją, co prowadzi do jednoznacznego wniosku, że ustawodawca nie uznał za uzasadnione wyłączania zażaleń na tego rodzaju orzeczenia z ogólnego uregulowania art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 KSCU opłatę podstawową w kwocie 30 zł pobiera się w sprawach, w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej. Artykuł 19 ust. 3 pkt 2 KSCU przewiduje jednak, że piątą część opłaty pobiera się od zażalenia, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Artykuł 14 ust. 1 KSCU nie może być zatem zastosowany wprost do opłaty od zażalenia na postanowienie o sprostowaniu (odmowie sprostowania) orzeczenia, skoro jednoznacznie z niego wynika, że opłatę podstawową pobiera się w sprawach „w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, podstawowej lub tymczasowej”, a art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU stanowi, że od zażalenia pobiera się piątą część opłaty (w obecnym stanie prawnym – stałej lub stosunkowej). Nie ma też podstaw do stosowania go w drodze analogii, skoro nie istnieje w tym zakresie luka w prawie, a badana sytuacja jest jednoznacznie uregulowana w art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Dla przyjęcia, że do zażaleń w kwestiach incydentalnych przysługuje opłata podstawowa zgodnie z art. 14 ust. 1 KSCU trzeba byłoby uznać, że zażalenia incydentalne nie podlegają hipotezie art. 19 ust. 3 pkt 2 KSCU. Inaczej rzecz ujmując należałoby przyjąć, że wymienione w art. 14 ust. 1 KSCU pojęcie sprawy, w której przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej, obejmuje także postępowanie incydentalne prowadzone na skutek zażalenia na postanowienia wydawane z urzędu lub na skutek rozpoznania wniosku, który nie podlega jakiejkolwiek opłacie. Przeczy temu jednak jednoznacznie nie tylko wykładnia językowa, ale i systemowa – gdyby tak było, zbędny byłby art. 22 KSCU, który określa od jakich zażaleń incydentalnych przysługuje opłata stała w kwocie 100 zł. Do przeciwnych wniosków nie prowadzi wykładnia funkcjonalna. Postanowienie co do sprostowania orzeczenia jest z reguły wydawane z urzędu (art. 350 § 1 i 3 KPC), ale postępowanie w tym przedmiocie może być zainicjowane również na wniosek strony, który nie podlega opłacie (art. 3 ust. 1 KSCU). Ma to swoje uzasadnienie w tym, że założeniem instytucji sprostowania jest doprowadzenie treści orzeczenia do prawidłowego brzmienia zamieszczonych w nim sformułowań wywołanych niedokładnościami, błędami pisarskimi, rachunkowymi lub innymi oczywistymi omyłkami wywołanymi w założeniu przez sąd. Sprzeczne z istotą tej instytucji byłoby zatem żądanie opłaty za wyeliminowanie popełnionych przez skład orzekający oczywistych omyłek w orzeczeniach. Sąd Najwyższy wskazał, że odróżnienia przy tym wymaga złożenie nie podlegającego opłacie wniosku o sprostowanie orzeczenia mającego prowadzić do wyeliminowania oczywistych omyłek w jego treści, od złożenia zażalenia na orzeczenie o sprostowaniu (odmowie sprostowania), które zawsze pociąga za sobą określone koszty i wiąże się ze zwiększonym nakładem pracy sądu. W postępowaniu zażaleniowym strona zmierza do ukształtowania treści orzeczenia w wyniku sprostowania w sposób odpowiadający jej interesom procesowym. Odmienne stanowisko SN W omawianym orzeczeniu SN wskazał, że nie zasługuje na podzielenie stanowisko przeciwne wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z r., III CZP 39/10 i zaaprobowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z r., I CZ 66/10, w którym analizowano zbliżone zagadnienie dotyczące wysokości opłaty od zażalenia na postanowienie o odmowie sporządzenia uzasadnienia wyroku i doręczenia wyroku z uzasadnieniem i przyjęto, że pobiera się od niego opłatę podstawową. Zagadnienie, które było przedmiotem badania Sądu Najwyższego, jest bardzo praktycznym problemem wielu profesjonalnych pełnomocników – zwłaszcza, że orzecznictwo Sądu Najwyższego nie było do tej pory jednolite. Omawiane orzeczenie te wątpliwości ma wyeliminować. SN opowiedział się bowiem wprost, że zażalenie podlega 1/5 opłaty stosunkowej, o ile przepis KSCU wyraźnie nie wskazuje na inny sposób ustalenia opłaty. Wyjątek od zasady uiszczania opłaty musi być jednoznacznie skonstruowany. Wszystkie aktualności po zalogowaniu. Nie posiadasz dostępu? Przetestuj. Sprawdź W treści dowiesz się – co to jest zażalenie, kiedy przysługuje, jak je złożyć, jaki sąd rozpoznaje zażalenie i na jakie decyzję procesowe zażalenie nie przysługuje. Czym jest zażalenie w postępowaniu cywilnym? W postępowaniu cywilnym zapadają orzeczenia merytoryczne, rozstrzygające sprawę co do istoty. Mogą one przyjąć formę wyroku (np. wyrok zasądzający kwotę 1000 zł, wyrok rozwodowy) lub postanowienia (np. postanowienie w przedmiocie podziału majątku, dział spadku czy kontaktów z dziećmi). Drugim rodzajem orzeczeń są orzeczenia formalne, niemerytoryczne, czyli takie które nie dotyczą samej istoty prowadzonego postępowania. Te przyjąć mogą tylko formę postanowienia lub zarządzenia przewodniczącego Orzeczenia merytoryczne (wyroki i postanowienia) podlegają zaskarżeniu apelacją. Postanowienia niemerytoryczne i zarządzenia przewodniczącego podlegają zaskarżeniu zażaleniem, o którym mowa w tytule artykułu. Jak złożyć zażalenie? Najpierw sprawdź na konkretne postanowienie lub zarządzenie przewodniczącego przysługuje zażalenie, bo nie wszystkie decyzje z którymi strona się nie zgadza można zaskarżyć. Jeśli nie masz pełnomocnika, to powinieneś dostać w tym przedmiocie pouczenie. Jeśli postanowienie podlega zaskarżeniu, złóż wniosek o jego uzasadnienie i doręczenie Ci uzasadnienia. Masz na to 7 dni. Jest to warunek konieczny złożenia zażalenia. Wniosek o uzasadnienie podlega opłacie 100 zł. Jak otrzymasz postanowienie z uzasadnieniem, masz 7 dni na napisanie i złożenia do sądu zażalenia. Sprawdź jaki sąd Twoje zażalenie będzie rozpoznawał (to również powinno być w pouczeniu) Zażalenie składasz do tego sądu, który wydał postanowienie, ale kierujesz je do sądu, który ma to postanowienie rozpoznać. Np. zażalenie kierujesz do Sądu Okręgowego w Gdańsku za pośrednictwem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku. Czy od każdego postanowienia przysługuje zażalenie? Nie od każdego postanowienia (zarządzenia przewodniczącego) można się odwołać. Ustawodawca wprost wymienia, od jakich decyzji przysługuje zażalenie. Oznacza to, że jeśli dane postanowienie /zarządzenie nie jest wymienione w ustawie, to strona nie może go zaskarżyć zażaleniem. Ważne! Jeśli dane postanowienie lub zarządzenia nie podlega zaskarżeniu sąd go nie uzasadnia. Złożenie wniosku o uzasadnienie niezaskarżalnego postanowienia będzie bezskuteczne – taki wniosek zostanie przez Sąd odrzucony. To, co często zaskakuje moich Klientów, to rozpoznanie zażaleń przez równoległy skład tego samego sądu, który wydał nieakceptowalne postanowienie. Np. jeśli sąd pierwszej instancji odmówi sporządzenia uzasadnienia (bo np. wniosek był po terminie), to zażalenie na to postanowienia rozpoznaje ten sam sąd, ale w innym składzie (inni personalnie sędziowie), chyba taka odmowa definitywnie kończy postępowania w sprawie (zamyka drogę do wniesienia środka zaskarżenia kończącego postępowanie w sprawie). Jakie postanowienia sądu pierwszej instancji podlegają zaskarżeniu zażaleniem? Te zażalenia można podzielić na dwie grupy – rozpoznawane przez ten sam sąd (w innym składzie osobowym) i przez sąd odwoławczy. Zażalenie do sądu drugiej instancji przysługuje od postanowień sądu pierwszej instancji oraz zarządzeń przewodniczącego wymienionych niżej: Podstawowa grupa postanowień, od których przysługuje zażalenie wymieniona jest w art. 394 § 1 kodeksu postępowania cywilnego. Należą do nich postanowienia lub zarządzenia przewodniczącego: kończących postępowanie w sprawie (np. umorzenie postępowania) zwrot pisma wniesionego jako pozew, z którego nie wynika żądanie rozpoznania sprawy, zwrot pozwu, odmowa odrzucenia pozwu, przekazanie sprawy sądowi równorzędnemu lub niższemu albo podjęcie postępowania w innym trybie, zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania, zwrot kosztów, określenie zasad ponoszenia przez strony kosztów procesu, zwrot opłaty lub obciążenie kosztami sądowymi - jeżeli strona nie składa środka zaskarżenia co do istoty sprawy. Nie jest wyczerpujący katalog, bowiem przepisy szczególne wskazują na dodatkowe postanowienia, od których przysługuje zażalenie np. zażalenie na postanowienie w przedmiocie oddania na obserwację do zakładu leczniczego w sprawie o ubezwłasnowolnienie. Zażalenie do równoległego składu sądu pierwszej instancji przysługuje od postanowień wymienionych niżej: Podstawowa grupa postanowień, od których przysługuje zażalenie wymieniona jest w art. 394 § 1a kodeksu postępowania cywilnego. Należą do nich postanowienia lub zarządzenia przewodniczącego: odmowy zwolnienia od kosztów sądowych lub cofnięcia takiego zwolnienia oraz odmowy ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie (jeśli sąd zwolni od kosztów lub przyzna adwokata, to od takiego postanowienia nie można się odwołać, co byłoby w interesie np. przeciwnika) oddalenia opozycji przeciwko wstąpieniu interwenienta ubocznego oraz niedopuszczenie interwenienta do udziału w sprawie wskutek uwzględnienia opozycji; rygoru natychmiastowej wykonalności; wstrzymania wykonania prawomocnego orzeczenia do czasu rozstrzygnięcia skargi o wznowienie postępowania; stwierdzenia prawomocności orzeczenia; skazania świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenia przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka oraz odmowy zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia; odmowy uzasadnienia orzeczenia oraz jego doręczenia; sprostowanie lub wykładnia orzeczenia albo ich odmowa; zwrotu zaliczki, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz wynagrodzenie biegłego, mediatora i należności świadka, a także koszty przyznane w nakazie zapłaty, jeżeli nie wniesiono środka zaskarżenia od nakazu; oddalenia wniosku o wyłączenie sędziego; zatwierdzenia ugody zawartej przed mediatorem; odrzucenia zażalenia; odrzucenia skargi na orzeczenie referendarza sądowego; zatwierdzenie ugody w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów; wstrzymania wykonania decyzji, w przypadku zawieszenia postępowania, na zgodny wniosek stron zamierzających zawrzeć ugodę w sprawie odwołania do sądu ochrony konkurencji i konsumentów To również nie jest katalog wyczerpujący, bo zażalenie przysługuje również np. na: postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia (ale tylko wydane przez Sąd I Instancji). Jakie postanowienia sądu drugiej instancji podlegają zaskarżeniu zażaleniem? Jeżeli sąd drugiej instancji rozpoznaje zażalenie, to na postanowienie, które wyda w tym przedmiocie zażalenie już nie przysługuje. Jeśli jednak po raz pierwszy decyduje o pewnych kwestiach, to można takie decyzje zaskarżyć do innego składu tego samego sądu (zażalenie rozpoznają inni personalnie sędziowie). Do takich postanowień należą: odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego, lub ich odwołanie, oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego, zwrot kosztów procesu, o ile nie wniesiono skargi kasacyjnej, zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę, zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka, odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia. Są jeszcze dwa orzeczenia, które można zaskarżyć zażaleniem do Sądu Najwyższego. Należy do nich: Wyrok lub postanowienie sądu odwoławczego, w którym sąd ten przekazuje sprawę ponownego rozpoznania. W postępowaniu cywilnym jest to jedyna sytuacja, gdy orzeczenie merytoryczne - wyrok podlega zaskarżeniu zażaleniem. Zażalenie przysługuje bez względu na to, czy w danej sprawie można wnieść skargę kasacyjną. Odrzucenia skargi kasacyjnej oraz skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Zażalenie przysługuje bez względu na to, czy w danej sprawie można wnieść skargę kasacyjną. Przykłady postanowień, które nie podlegają zaskarżeniu zażaleniem (niezaskarżalne postanowienia). Odmowa zwolnienia strony od kosztów postępowania odwoławczego. To, co najbardziej zaskakuje moich Klientów, to brak możliwości zaskarżenia zażaleniem postanowienia o odmowie zwolnienia od kosztów postępowania odwoławczego (np. odmowa zwolnienia od opłaty za apelację). Po ostatnich zmianach (w listopadzie 2019) o zwolnieniu od kosztów sądowych decyduje bowiem sad odwoławczy. Odmowa zwolnienia od kosztów nie znajduje się w katalogu zaskarżalnych postanowień sądu drugiej instancji (wymienione wyżej). Powoduje to bardzo wiele nieporozumień i błędów, których nie ustrzegali się w początkowym okresie po zmianie przepisów nawet profesjonalni pełnomocnicy. Po odmowie zwolnienia od kosztów nie ma podstaw do składania wniosku o uzasadnienie postanowienia (postanowień niezaskarżalnych sąd nie uzasadnia). Należy natomiast w ciągu 7 dni uiścić opłatę. Oddalenie wniosku o przywrócenie terminu. Drugim postanowieniem, którego niezaskarżalność budzi zdziwienie moich klientów, to oddalenie wniosku o przywrócenie terminu do dokonania spóźnionej czynności procesowej. Oznacza to, że nie można w ogóle zaskarżyć oddalenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia np. wniosku o uzasadnienie, zażalenie czy apelacji. Skarżyć można dopiero postanowienia, w których sąd odrzuci spóźnione zażalenie, apelację, wniosek o uzasadnienie lub zwróci spóźnione pismo zawierające uzupełnienie braków formalnych. Postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia wydane przez odwoławczy. Spotykam się z oburzeniem Klientów, których informuję, że jeżeli wniosek o udzielenie zabezpieczenia wydał sąd odwoławczy (np. podwyższył/obniżył alimenty), to takie postanowienie nie podlega zaskarżenia. Mimo wniosku Sąd nie musi go nawet uzasadniać. adw. Marta Rozwadowska - Kucka Potrzebujesz pomocy w napisaniu zażalenia? Skontaktuj się z Kancelarią. Możesz także skorzystać z Pomocy prawnej online. Jeśli to, co napisałam było dla Ciebie interesujące lub może pomóc Twoim znajomym, udostępnij artykuł na Fb.

zażalenie od postanowienia sądu rejonowego